Τα κίτρινα γάντια (1960)

Τα κίτρινα γάντια είναι ελληνική ασπρόμαυρη κινηματογραφική παραγωγή της Φίνος Φιλμς με θέμα την παθολογική συζυγική ζήλια.
**********************************************************************************
Υπόθεση

Ο Ορέστης (Νίκος Σταυρίδης) είναι ένας παθολογικά ζηλιάρης σύζυγος και τα πάντα του φαίνονται ύποπτα. Μία στάση σ΄ ένα εξοχικό καφενείο και η ανεύρεση κίτρινων γαντιών τον κάνουν να υποψιάζεται ότι η γυναίκα του, Ρένα (Μάρω Κοντού), τον απατά. Επιστρέφοντας στο σπίτι προσπαθεί να αντιστρέψει όλα τα άλλοθι της Ρένας. Τελικά διαπιστώνει ότι τίποτα δεν συμβαίνει και όλα ήταν συμπτωματικές παρεξηγήσεις. Πριν προλάβει όμως να ηρεμήσει, νέο πονοκέφαλο θα του δημιουργήσει ο Μουστάκιας (Μίμης Φωτόπουλος) μέχρι να αντιληφθεί ότι πρόκειται τελικά για τον φίλο της υπηρέτριάς τους Τούλας (Μάρθα Βούρτση). Μια κλασσική ταινία παθολογικής ζήλιας.
**********************************************************************************
Σκηνοθεσία: Αλέκος Σακελλάριος
Σενάριο: Χρήστος Γιαννακόπουλος - Αλέκος Σακελλάριος
Μουσική/μουσική επιμέλεια: Τάκης Μωράκης
Φωτογραφία: Νίκος Δημόπουλος
Μοντάζ: Πέτρος Λύκας
Διεύθυνση παραγωγής: Μπακ Μπακ
Σκηνογραφία: Μάρκος Ζέρβας
Βοηθός σκηνοθέτη: Βασ. Μαργιώλης - Παν. Κωνσταντίνου
Παραγωγή: Φίνος φιλμ - Θ. Α. Δαμασκηνός - Β. Γ. Μιχαηλίδης Α.Ε.
**********************************************************************************
Ηθοποιοί
Νίκος Σταυρίδης: Ορέστης Καλλιγαρίδης
Μάρω Κοντού: Ρένα Καλλιγαρίδη
Μίμης Φωτόπουλος: Λέανδρος
Μάρθα Βούρτση: Τούλα
Μπέμπη Κούλα: Αννούλα
Πόπη Λάζου: Έλλη Λασκαρίδου
Παντελής Ζερβός
Γιάννης Γκιωνάκης: Μπρίλης
Κώστας Δούκας: Στρατηγός Χατζηαντωνίου
Γιώργος Μπέλλος
Μαργαρίτα Αθανασίου: Βάσω
Παναγιώτης Καραβουσιάνος
Γιώργος Τζιφός
Θόδωρος Καμενίδης
Δημήτρης Σημηριώτης
Παντελής Παλιεράκης
Υβόνη Βλαδίμηρου: Θοδώρα
Μαίρη Φορμόζη
Στέλλα Σπυροπούλου
**********************************************************************************
Σταυρίδης: Ποιός είναι εδώ;
Γκιωνάκης: Εμείς οι δύο!
Σταυρίδης: Άχου κάτι τσαχπινιές!
Γκιωνάκης: Τί θέτε;... Θέτε τίποτα;
Σταυρίδης: Έχεις μια πορτοκαλάδα ρε;
Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;
Σταυρίδης: Ναι ρε.
Γκιωνάκης: Από πορτοκάλια;
Σταυρίδης: Όχι από μούσμουλα.
Γκιωνάκης: Καλό.
Σταυρίδης: Να που το ρίξαμε κι οι δυό τις τσαχπινιές και πως θα βγάλουμε άκρη...
Γκιωνάκης: Ναι...
Σταυρίδης: Φέρε μια πορτοκαλάδα ρε.
Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;
Σταυρίδης: Πορτοκαλάδα... Λεμονάδα...
Γκιωνάκης: Λεμονάδα θέτε;
Σταυρίδης: Άντε λεμονάδα.
Γκιωνάκης: Από λεμόνια;
Σταυρίδης: Ώ ρε τι θα γίνω 'γω με δαύτον! Ρε έχεις μια γκαζόζα;
Γκιωνάκης: Γκαζόζα θέτε;
Σταυρίδης: Γκαζόζα... σόδα...
Γκιωνάκης: Σόδα θέτε;
Σταυρίδης: Ω ρε τι θα γίνω εγώ με σένανε!
Γκιωνάκης: Ε τι; μια μου λέτε λ...εμονάδα, μια π...ορτοκαλάδα, μια σ...όδα, ε τι θέτε;
Σταυρίδης: Άκου δω! Μια κι έξω! Πορτοκαλάδα!
Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;
Σταυρίδης: Αα στάσου ααα! Μη το ξαναπάμε απ΄ την αρχή!
Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;
Σταυρίδης: Πορτοκαλάδα!
Γκιωνάκης: Να σας δώκω
Σταυρίδης: Άιντε δώκε μου τέλος πάντων να ξαμπερδεύουμε.
Σταυρίδης: Ρε συ, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είναι αυτός;
Γκιωνάκης: Τσου. Έλληνας είναι!
Σταυρίδης: Κατάλαβα... (βλέπει τα γάντια)
Σταυρίδης: Αμάν! Ρε σύ!
Γκιωνάκης: Τι με θέτε;
Σταυρίδης: Ποιός καθόταν εδώ;
Γκιωνάκης: Που;
Σταυρίδης: Σ' αυτό εδώ το τραπέζι.
Γκιωνάκης: Στο τραπέζι;
Σταυρίδης: Ναι.
Γκιωνάκης: Κανένας. κάθονται στα τραπέζια οι άνθρωποι; Χε χε...
Σταυρίδης: Ποιός καθόταν εδώ μωρέ;
Γκιωνάκης: Στο τραπέζι;
Σταυρίδης: Όχι! Στις καρέκλες.
Γκιωνάκης: Α! Στις καρέκλες! Στις καρέκλες μάλιστα. Αλλά εσείς μου λέτε στο τραπέζι. Στο τραπέζι δεν κάθονται οι άνθρωποι.
Σταυρίδης: Ρε παναθεμά τον! Βρε λεβέντη μου σ΄ αυτές εδώ τις καρέκλες, που είναι και οι δυό πορτοκαλάδες, ποιός καθότανε;
Γκιωνάκης: Εδώ;
Σταυρίδης: Ναι!
Γκιωνάκης: Που είναι και οι δυό πορτοκαλάδες;
Σταυρίδης: Ναι!
Γκιωνάκης: Ποιός καθότανε;
Σταυρίδης: Ναι!!!
Γκιωνάκης: Δεν ξέρω...
Σταυρίδης: Πώς δεν ξέρεις; Πώς δεν ξέρεις δηλαδή;
Γκιωνάκης: Ε που θέλετε να ξέρω; Εγώ δεν ήμουνα εδώ. Η κυρά Θοδώρα ήτανε. Αλλά πάλι... δυο πορτοκαλάδες... ε, δυο θα 'τανε. κάνα ζευγαράκι θα 'τανε.
Σταυρίδης: Ζευγαράκι ε;
Γκιωνάκης: Ε, πως; Έρχονται πολλά ζευγάρια εδώ.
Σταυρίδης: Πολλά ε;
Γκιωνάκης: Πολλά πολλά...
Σταυρίδης: Και δε μου λες... Αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδώ στο τραπέζι...
Γκιωνάκης: Στο τραπέζι;
Σταυρίδης: Στις καρέκλες! Στις καρέκλες, πανάθεμά σε! Στις καρέκλες! Λοιπόν. Λέω, αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδώ...
Γκιωνάκης: Στις... στις καρέκλες...
Σταυρίδης: Στις καρέκλες! Στις καρέκλες! Πάει και τέλειωσε! Στις καρέκλες! Τις καρδιές μας θα χαλάσουμε τώρα;
Γκιωνάκης: Μά'ιστα...
Σταυρίδης: Είμαστε άντρες και τον λόγο μας τον κρατάμε.
Γκιωνάκης: Μά'ιστα.
Σταυρίδης: Στις καρέκλες!
Γκιωνάκης: Μά'ιστα.
Σταυρίδης: Τι μάλιστα μωρε;
Γκιωνάκης: Ε, τί θέτε τώρα;
Σταυρίδης: Μωρέ σε ρωτάω μωρέ... Αυτό το ζευγαράκι που καθόταν εδώ, που στο διάολο πάει τώρα;
Γκιωνάκης: Ε, ζευγαράκι είναι... θα 'χει πάει κατά τα πευκάκια.
Σταυρίδης: Κατά τα πευκάκια;
Γκιωνάκης: Ναι, τα ζευγαράκια την ημέρα τραβάνε κατά τα πευκάκια, και το βράδυ κατά την αμμουδιά.
Σταυρίδης: Ώστε έτσι λοιπόν τα ζευγαράκια... Είτε μέρα είναι είτε νύχτα είναι, την κουτσουκέλα τους θα την κάνουν ε; (Μυρίζει τα γάντια)
Γκιωνάκης: Μυρίζει; Μυρίζει;... Μυρίζει! Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Κι εγώ αγαπάω μία δεκαεννέα χρόνια αλλά δεν με θέλει.
Σταυρίδης: Καλύτερα. Καλύτερα. Γιατί και μένα η δικιά μου που με θέλει, άστα να παν στο διάολο.
Γκιωνάκης: Ουφ...
Σταυρίδης: Δε μου λες!
Γκιωνάκης: Ορίστε!
Σταυρίδης: Που πέφτουνε αυτά τα πευκάκια;
Γκιωνάκης: Από δω πάνω, ολούθε.
Σταυρίδης: Ολούθε;
Γκιωνάκης: Ναι ολούθε.
Σταυρίδης: Κι έτσι και νυχτωθούν στην αμμουδιά ε;
Γκιωνάκης: Από δω κάτω, ολούθε.
Σταυρίδης: Ολούθε;
Γκιωνάκης: Ναι...
Σταυρίδης: Ωστε έτσι λοιπόν μαντάμ ε;
Γκιωνάκης: Ορίστε;
Σταυρίδης: Έτσι μαντάμ, στην Χαλκίδα με νόμισες εμένα και μου ήρθες στους Αγίους Θεοδώρους για να αλωνίσεις.
Γκιωνάκης: Χρόνια έχω εγώ εδώ.
Σταυρίδης: Αμ αγαπάει ο θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη!
Γκιωνάκης: Κι εγώ αγαπάω μία δεκαεννέα χρόνια...
Σταυρίδης: Ρε α στο διάολο...
Γκιωνάκης: Τι θέλω κι ανακατεύομαι...