Mia Farrow - Μία Φάροου (1945)

Mia Farrow (born February 9, 1945) is an American actress, singer, and former fashion model. Farrow has appeared in more than forty films and won numerous awards, including a Golden Globe award (and seven additional Golden Globe nominations), five BAFTA Film Award nominations, and a win for best actress at the San Sebastian International Film Festival.Farrow is also notable for her extensive humanitarian work as a UNICEF Goodwill Ambassador. She advocates for involvement in humanitarian activities in Darfur, Chad, and the Central African Republic. In 2008, she was selected by Time magazine as one of the most influential people in the world.
********************************************************************************
Father: John Farrow (film director)
Mother: Maureen O'Sullivan (actress)
Brother: Michael Farrow (b. 1939, d. 1958 plane crash)
Brother: Patrick Joseph Farrow (artist, b. 1943, d. 15-Jun-2009 suicide)
Brother: John Charles Farrow (b. 6-Sep-1946)
Sister: Prudence Farrow (producer, b. 1948)
Sister: Stephanie Farrow (b. 1949)
Sister: Teresa 'Tisa' Farrow (actress, b. 22-Jul-1951)
Husband: Frank Sinatra (m. 19-Jul-1966, div. 1968)
Husband: André Previn (m. 1970, div. 1978, six children)
Son: Matthew Phineas Previn (twin b. 26-Feb-1970 with Previn)
Son: Sascha Villiers Previn (twin b. 26-Feb-1970 with Previn)
Son: Fletcher Previn (b. 1974 with Previn)
Daughter: Soon-Yi Previn (adopted with Previn, later Allen's lover and eventually wife)
Daughter: Lark Song Previn (b. 1973, adopted with Previn, d. 25-Dec-2008)
Daughter: Summer Song Previn (b. 6-Oct-1974, adopted with Previn)
Daughter: Tam Farrow (b. 1979, adopted by Farrow, d. 2000 heart failure)
Boyfriend: Woody Allen (cohabited in 1980s; she was later his mother-in-law)
Son: Satchel Farrow (b. 19-Dec-1987 with Allen, his name was later changed to Seamus, then changed to Ronan)
Daughter: Dylan Farrow (b. 1985, adopted with Allen, her name was later changed to Eliza, then Malone)
Son: Moses Farrow (marriage counselor, b. 1978, adopted with Allen, he briefly went by 'Misha')
Son: Isaiah Farrow (adopted by Farrow)
Daughter: Kaeli-Shea Farrow (adopted by Farrow)
Son: Thaddeus Farrow (adopted by Farrow)
Son: Gabriel Farrow (adopted by Farrow)
*********************************************************************************
FILMOGRAPHY
Arthur and the Revenge of Maltazard (26-Nov-2009)
Be Kind Rewind (20-Jan-2008)
The Ex (8-Feb-2007)
Arthur and the Invisibles (29-Nov-2006)
The Omen (6-Jun-2006)
Samantha: An American Girl Holiday (23-Nov-2004)
The Secret Life of Zoey (19-Aug-2002)
Purpose (21-Feb-2002)
A Girl Thing (20-Jan-2001)
Coming Soon (17-Apr-1999)
Miracle at Midnight (17-May-1998)
Reckless (15-Sep-1995)
Miami Rhapsody (27-Jan-1995)
Widows' Peak (13-May-1994)
Husbands and Wives (14-Sep-1992)
Shadows and Fog (30-Mar-1992)
Alice (25-Dec-1990)
Crimes and Misdemeanors (13-Oct-1989)
New York Stories (1-Mar-1989)
Another Woman (18-Nov-1988)
September (18-Dec-1987)
Radio Days (30-Jan-1987)
Hannah and Her Sisters (7-Feb-1986)
The Purple Rose of Cairo (1-Mar-1985)
Supergirl (10-Oct-1984)
Broadway Danny Rose (27-Jan-1984)
Zelig (15-Jul-1983)
The Last Unicorn (19-Nov-1982) [VOICE]
A Midsummer Night's Sex Comedy (16-Jul-1982)
Hurricane (12-Apr-1979)
Death on the Nile (30-Oct-1978)
Avalanche (30-Aug-1978)
A Wedding (29-Aug-1978)
The Haunting of Julia (11-Sep-1977)
The Great Gatsby (26-Mar-1974)
Dr. Popaul (29-Sep-1972)
Blind Terror (2-Sep-1971)
John and Mary (14-Dec-1969)
Secret Ceremony (23-Oct-1968)
Rosemary's Baby (12-Jun-1968)
A Dandy in Aspic (2-Apr-1968)
Guns at Batasi (6-Nov-1964)
John Paul Jones (16-Jun-1959)
********************************************************************************
Γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1945, το τρίτο από επτά τέκνα, ως Μαρία ντε Λουρντ Βιλιέ Φάροου. Στην Πόλη των Αγγέλων βέβαια, εκεί όπου ο πατέρας της Τζον Φάροου (θεατρικός συγγραφέας και αργότερα σεναριογράφος - σκηνοθέτης του Χόλιγουντ) ήρθε να δρέψει τους καρπούς τής ­ βέρα ρωμαιοκαθολικής ­ πένας του. Μακριά από το Σίντνεϊ, δίπλα από σωρούς βιβλίων του Τόμας Μουρ και πραγματείες υπέρ του παπισμού. «Ηταν πάντα ιδιαίτερα φιλικός με τους ιησουίτες», θυμάται η ίδια για τον πρώτο «σκιερό» άνδρα της ζωής της ­ και θα είναι πολλοί. «Το σπίτι μονίμως γεμάτο κληρικούς. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν παρέλειπε να υπενθυμίζει την περιφρόνησή του για το Χόλιγουντ». Μητέρα της η ιρλανδή ηθοποιός Μορίν Ο' Σάλιβαν ­ διαπιστευμένη Τζέιν των πιθηκόμορφων Ταρζάν της δεκαετίας του '30 και μεταγενέστερη σταρ του Μπρόντγουεϊ. Ο γάμος του ζεύγους δύστροπος, με φωτεινές εξάρσεις και θεοσκότεινα διαλείμματα ­ θα διαρκέσει ως τον θάνατο του Φάροου το 1963.

Η Μία θα μεγαλώσει με τις προκαταλήψεις της μαμάς Ιρλανδίας ­ φοράει πάντα πρώτο το δεξί παπούτσι και κατεβάζει τα ρολά μπροστά στην παραμικρή υποψία μαύρης γάτας ­ και τις αναστολές της Καθολικής Εκκλησίας. Στα 9 της χρόνια η πολιομυελίτιδα έχει ήδη εισβάλει στη ζωή της, συνεισφέροντας στο εύθραυστο look που θα την καθιερώσει σε λίγο ως σωσία της Τουίγκι. Οι διασημότητες που μπαινοβγαίνουν στο πατρικό της την μυούν σιγά σιγά στον κόσμο που αναμένεται να φιλοξενήσει διά βίου. Σε ένα μάλιστα από τα μυθικά γκάρντεν πάρτι των γονέων της συναντά μια εκθαμβωτική βεντέτα της εποχής που την αντιμετωπίζει ως «ενήλικη»: «Δεν μου ζήτησε να της πω πώς βάφτισα την κούκλα μου, όπως συνήθως κάνουν οι μεγάλοι όταν μιλούν με παιδιά...». Δεν θα είναι άλλη από την Αβα Γκάρντνερ, μελλοντική σύζυγο του... μελλοντικού συζύγου της.

Στα 13 της αποφασίζει να μονάσει! Μάταια θα αγωνιστεί ο Φάροου να της εκθέσει τη σαγήνη των εγκοσμίων. Λίγους μήνες αργότερα βρίσκεται καθ' οδόν για ένα σχολείο καλογραιών της Βρετανίας. «Σε εκείνη την ηλικία», θα εξομολογηθεί αρκετά αργότερα, «πίστευα ότι το να γίνω καλόγρια ήταν το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο». Μόνο που το savoir vivre του μοναστικού βίου δεν ταιριάζει και τόσο με τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα της. Τα χρόνια της εκπαίδευσης θα είναι εξαιρετικά επώδυνα. Αρνούμενη όμως να παραδεχθεί την ήττα της παραμένει στη σχολή για τρία ολόκληρα χρόνια. Ενα απελπισμένο γράμμα της μητέρας της και έχει πάρει το πρώτο αεροπλάνο για Καλιφόρνια. Επιστρέφοντας θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα. Ουδείς εκπρόσωπος του άλλο φύλου ­ από αυτούς που σχηματίζουν ουρές στα εφηβικά πάρτι ­ γυρίζει να την κοιτάξει. «Καθόμουν σε μια γωνία και παρακολουθούσα μελαγχολική τους άλλους να χορεύουν», θα καταθέσει μια τραυματική εμπειρία της σε σχετική συνεύρεση. «Ξαφνικά είδα ένα νεαρό να έρχεται προς το μέρος μου. Το πρόσωπό μου έλαμψε με ένα χαμόγελο, που όμως έσβησε πάραυτα όταν εκείνος πλησίασε την κοπέλα δίπλα μου!» (σ.σ.: είναι άραγε τυχαίο ότι το εν λόγω συμβάν θυμίζει απελπιστικά «νευρικούς εραστές»;).

«Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έφταιγαν τα κοντά σοσόνια και το ανύπαρκτο στήθος μου», θα αποπειραθεί να δώσει ερμηνεία στην πρώιμη σεξουαλική της ουδετερότητα. «Την άλλη μέρα έτρεξα να αγοράσω μακριές κάλτσες και στηθόδεσμο!». Αυτές οι ανασφάλειές της θα παραγκωνισθούν προς στιγμήν, όταν θα πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του πατέρα της «Ο άρχων των πέντε ωκεανών» (1959) και θα ανεβεί στο σανίδι για τις ανάγκες του έργου «Η σημασία του να είσαι σοβαρός» από το Madison Playhouse. Το Μπρόντγουεϊ θα ενθουσιαστεί με τη φρεσκάδα της και την κουδουνιστή βρετανική προφορά της, ενώ η Φοξ θα σπεύσει να την χρίσει Αλισον Μακ Κένζι στην τηλεοπτική σειρά ­ πρωτόλειο σαπουνόπερας ­ «Πέιτον Πλέις» (από το 1964 ως το 1966). Πάντως το επίσημο κινηματογραφικό ντεμπούτο της θα γίνει με τον «Λέοντα της Αφρικής» (1964, Τζον Γκίλερμιν).

Στο στούντιο της Φοξ θα γίνει και η γνωριμία της με τον Φρανκ Σινάτρα ­ οι αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες δεν παρατηρούν τίποτε ιδιάζον στην ατμόσφαιρα, την επόμενη μέρα όμως έχουν ήδη κερδίσει τον τίτλο του πιο αταίριαστου ζευγαριού σε χολιγουντιανό έδαφος. Ο σκανδαλοθηρικός Τύπος φτάνει στα όρια παραληρήματος ­ «μα τι της βρίσκει;» είναι η συνηθέστερη ρητορική ερώτηση για τον πιο περιζήτητο, παρ' ότι 50χρονο ήδη, εργένη των σόου μπίζνες. Η Φάροου είναι μόλις 19 χρόνων ­ μικρότερη και από τη θυγατέρα του Νάνσι ­ όταν θα γίνει σε λίγους μήνες ο γάμος τους. Ο μήνας του μέλιτος ­ μια κρουαζιέρα με τη θαλαμηγό του ερωτοχτυπημένου Φράνκι ­ θα ναυαγήσει εξαιτίας του καταιγισμού επαγγελματικών προτάσεων που δέχεται η ­ αναβαθμισμένη για ευνόητους λόγους ­ νύφη. Τελικά ενδίδει στον Αντονι Μαν και στο «Ασχημο φύλλο για έναν κατάσκοπο» με συμπρωταγωνιστές τους Λόρενς Χάρβεϊ και Τομ Κόρτνεϊ. Η ίδια προτιμά να μη θυμάται τα γυρίσματα: «Ηταν εφιαλτικά! Κανένας άνδρας δεν τολμούσε να μου μιλήσει στα διαλείμματα· όλοι φοβόνταν ότι ο Φρανκ είχε βάλει μυστικούς να παρακολουθούν τις κινήσεις μου!».

Το 1968 ο Πολάνσκι θα της εξασφαλίσει ίσως τον καλύτερο ρόλο της καριέρας της χάρη στο αλαλάζον «Μωρό της Ρόζμαρι» (σ.σ.: οι αναπαλαιωμένες κόπιες του βρίσκονται ήδη στις εγχώριες αίθουσες). Η ταινία θα αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του αμερικανικού φανταστικού κινηματογράφου, όσο για τις «βόλτες» της Φάροου με την ολοκαίνουργη Βιντάλ Σασούν κουπ της στο γοτθικό κτίριο του Σέντραλ Παρκ θα αναδείξουν την ­ αναμφισβήτητη πλέον ­ υποκριτική δεινότητά της. Και σίγουρα είναι η πρώτη φορά όπου ένας σκηνοθέτης εντοπίζει ­ και αναδεικνύει ­ τις ζοφερές δυνάμεις κάτω από το αψεγάδιαστο πρόσωπό της· εξ ου και ο βιασμός της Ρόζμαρι Γούντχαους από τον Αρχοντα του Σκότους.

Ο γάμος της με τον Φράνκι φθάνει ήδη στο αναμενόμενο τέλος του. Η παλαιά φρουρά του Χόλιγουντ δεν είναι και η ιδανικότερη παρέα για την 20χρονη ενζενί ­ η οποία αρνείται να παίζει ώρες ατέλειωτες μπριτζ δίπλα στη Μερλ Ομπερον. Μια απόπειρα για κοινή ταινία («Ο ντετέκτιβ») θα είναι το τελευταίο χτύπημα· η Φάροου θα εγκαταλείψει μια ωραία πρωία το στούντιο και η Φοξ θα πάρει στη θέση της τη Ζακλίν Μπισέ. Οταν ο Σινάτρα θα ανακοινώσει επισήμως το διαζύγιό τους ­ στα κοράκια της βιομηχανίας ­, η Μία βρίσκεται στις όχθες του Γάγγη παρέα με τους Μπιτλς και τον γκουρού Μαχαρίσι Μαές. Ο σύνδεσμός της με τα «Σκαθάρια» θα είναι η αδελφή της, η οποία και θα τους εμπνεύσει το «Dear Prudence». Η είδηση όμως του χωρισμού δεν θα διακόψει τις σεάνς αυτοσυγκέντρωσης που παρακολουθεί στην Ινδία. «Είσαι δυστυχής; Δεν έχεις παρά να κάνεις οτοστόπ» είναι η άρτι αφιχθείσα φιλοσοφία της. Δηλώνει πλέον και στα χαρτιά «παιδί των λουλουδιών».

Το 1969 η αιθέρια φιγούρα της ­ των μόλις 45 κιλών ­ παρελαύνει στο μάλλον αδιάφορο «Τζον και Μαίρη» του Πίτερ Γέιτς (δίπλα στον Ντάστιν Χόφμαν). Ακολουθούν ο «Τυφλός τρόμος» (1971, Ρίτσαρντ Φλέισερ) και την ίδια χρονιά «Ο ντετέκτιβ, η γυναίκα μου κι εγώ» (Κάρολ Ριντ). Στο μεταξύ βρίσκεται ήδη με τον δεύτερο κατά σειρά σύζυγό της ­ ένας ακόμη γάμος - βόμβα ­, με τον μαέστρο Αντρέ Πρεβέν. Η απατημένη σύζυγός του Ντόρι θα γράψει το τραγούδι «Beware of Young Girls» («Πρόσεχε τις μικρές!») ως ανάμνηση του παθήματος και μαθήματος με τη Φάροου. Με τον Πρεβέν θα αποκτήσει τα τρία πρώτα της παιδιά, τον Μάθιου, τον Φλέτσερ και τον Σάσα ­ είναι άλλωστε γνωστή τοις πάσι η εμμονή της με τις πολύτεκνες οικογένειες. Είναι μόλις 29 χρόνων όταν θα πάρει τον ρόλο της Ντέιζι στον «Μεγάλο Γκάτσμπι» (1973) του Τζακ Κλέιτον ­ αν και μάλλον δεύτερη επιλογή, μετά την Αλι Μακ Γκρο.

Τα επόμενα χρόνια θα είναι και αυτά ασφυκτικά γεμάτα: υιοθετεί τρία Κινεζάκια, συνάπτει μια βραχύχρονη σχέση με τον Σβεν Νίκβιστ και παίρνει διαζύγιο με τον Πρεβέν. Η αμέσως επόμενη σχέση της με τον Γούντι Αλεν και τα πλείστα επεισόδια που θα την συνοδεύσουν θα κάνουν τον γύρο του πλανήτη ­ η αυτοβιογραφία της «What falls away» που κυκλοφόρησε πρόσφατα περιγράφει τα πάντα με περισσή γλαφυρότητα. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω», θα πει εν εξάλλω καταστάσει, όταν θα ανακαλύψει τις σκαμπρόζικες φωτογραφίες που τραβούσε ο Γούντι τη θετή τους κόρη Σου Γι. «Ηταν σαν να είχε πέσει πάνω μου ένα τσεκούρι. Τον πήρα αμέσως τηλέφωνο και του είπα: Μείνε μακριά μας». Ευτυχώς που η εν λόγω σχέση δεν θα της αφήσει μόνο επισκέψεις στο κακουργιοδικείο του Μανχάταν αλλά και 13 ταινίες του Αλεν: «Σεξοκωμωδία θερινής νυκτός», «Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου», «Η Χάνα και οι αδελφές της», «Μέρες ραδιοφώνου» κ.ά.

Σήμερα η Μία Φάροου διανύει περίοδο ανάρρωσης, συνεργάζεται με τον Τζον Ιρβιν στον «Λόφο με τις χήρες» (1994), ενώ οι φήμες μιλούν για νέο ειδύλλιο με τον θεατρικό συγγραφέα Τομ Στόπαρντ. Σίγουρα το ξωτικό έχει χάσει την παιδιάστικη φρεσκάδα του. Η ίδια πάντως αρνείται να διαγράψει το «άλλο», το μακρινό παρελθόν. Τότε όπου είχε τις σουρεαλιστικές αφυπνίσεις της στον καναπέ του Σαλβαδόρ Νταλί. Της είχε κάνει μάλιστα και ένα δώρο, τιτλοφορούμενο «Η βία σε ένα μπουκάλι» ­ ένας αρουραίος και μια σαύρα να κονταροχτυπιούνται «λάιβ» μέσα σε μια γυάλινη επιφάνεια. Οπου το όνομα του αρουραίου Γούντι!

(ΤΟ ΒΗΜΑ on line)

Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά (1992-93), ΑΝΤ1

Πρεμιέρα: Παρασκευή 18/9/1992
Τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Κώστα Μουρσελά
Σκηνοθεσία: Κώστας Κουτσομύτης
Σενάριο: Κώστας Μουρσελάς , Βαγγέλης Γκούφας
*********************************************************************************
ΥΠΟΘΕΣΗ

Παρακολουθώντας τις ζωές των δύο κεντρικών ηρώων, τους έρωτές τους, τις απογοητεύσεις και τα όνειρα για τη ζωή, ξεδιπλώνεται το ψηφιδωτό μιας ολόκληρης εποχής από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι σήμερα. Δύο άνδρες με εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες μοιράζονται τα πάντα, παρουσιάζοντας ο καθένας τη δική του ψυχοσύνθεση και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα πράγματα. Ο πρώτος, εκ γενετής τυχοδιώκτης, «φευγάτη» φιγούρα, που ξέρει να τολμά και να γεύεται ως το μεδούλι τις καταστάσεις. Ο δεύτερος, δειλός και ταπεινός, δέχεται τη ζωή του ως έχει, μέχρι τη στιγμή που θα θελήσει κι εκείνος να ακολουθήσει το όνειρο… Επίσης, μια γυναίκα αποφασιστική και ριψοκίνδυνη που αρνείται να ζει με νόμους και τελικά αποδεχόμενη τις έμφυτες ανάγκες για ζωή, τα παρατά όλα και περπατάει στα μονοπάτια που επιθυμεί…
*********************************************************************************
Κώστας Αρζόγλου ... Κ. Μανωλόπουλος
Γιώργος Νινιός ... Λούης
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη ... Μάρθα
Βέρα Κρούσκα ... Χαρά
Γιώργος Μιχαλακόπουλος
Αντώνης Αντωνίου
Θωμάς Κινδύνης
Ηλίας Λογοθέτης
Σμαράγδα Καρύδη
Γιώργος Μοσχίδης
Νίκος Λυκομήτρος
Σπύρος Μεριανός
Πέρης Μιχαηλίδης
Ευαγγελία Βαλσαμά
Ζωζώ Ζάρπα
Ρένα Βενιέρη κ.α.
********************************************************************************
Βαμμένα κόκκινα μαλλιά (Το τραγούδι των τίτλων)

Στίχοι: Βασίλης Δημητρίου
Μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά κάθε νύχτα
σε ποια σεντόνια να δακρύζεις στα κρυφά
δεν έχει περιθώριο η πίκρα
και η χαρά τελειώνει στα μισά

Λυπημένη μου αγάπη καληνύχτα
δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς
σαν αγέρας που σε καίει μες τη νύχτα
όποια πόρτα κι αν ανοίξεις θα με βρεις

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά και μια δάφνη
στο χέρι για παρηγοριά
γιατί θυμάσαι πάντα τα λάθη
γιατί δε φεύγεις για τη λησμονιά

Λυπημένη μου αγάπη καληνύχτα
δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς
σαν αγέρας που σε καίει μες τη νύχτα
όποια πόρτα κι αν ανοίξεις θα με βρεις

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά μια σταγόνα
στα χείλη να σε καίει για καιρό
ποιος τάζει της ζωής το χειμώνα
και ποιος φοβάται το Χριστό

Λυπημένη μου αγάπη καληνύχτα
δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς
σαν αγέρας που σε καίει μες τη νύχτα
όποια πόρτα κι αν ανοίξεις θα με βρεις

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά καληνύχτα
του χρόνου πάλι θα σε θυμηθώ
καληνύχτα σ' αγαπώ

Anton Chekhov - Αντόν Τσέχωφ (1860-1904)

Anton Pavlovich Chekhov (Russian: Антон Павлович Чехов, pronounced [ɐnˈton ˈpavləvʲɪtɕ ˈtɕɛxəf]; 29 January [O.S. 17 January] 1860 – 15 July [O.S. 2 July] 1904) was a Russian short-story writer, playwright and physician, considered to be one of the greatest short-story writers in the history of world literature. His career as a dramatist produced four classics and his best short stories are held in high esteem by writers and critics. Chekhov practised as a doctor throughout most of his literary career: "Medicine is my lawful wife", he once said, "and literature is my mistress."

Chekhov renounced the theatre after the disastrous reception of The Seagull in 1896; but the play was revived to acclaim in 1898 by Constantin Stanislavski's Moscow Art Theatre, which subsequently also produced Uncle Vanya and premiered Chekhov’s last two plays, Three Sisters and The Cherry Orchard. These four works present a challenge to the acting ensemble as well as to audiences, because in place of conventional action Chekhov offers a "theatre of mood" and a "submerged life in the text."

Chekhov had at first written stories only for financial gain, but as his artistic ambition grew, he made formal innovations which have influenced the evolution of the modern short story. His originality consists in an early use of the stream-of-consciousness technique, later adopted by James Joyce and other modernists, combined with a disavowal of the moral finality of traditional story structure. He made no apologies for the difficulties this posed to readers, insisting that the role of an artist was to ask questions, not to answer them.
********************************************************************************
Ο Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ (Ρωσικά: Анто́н Па́влович Че́хов) ήταν Ρώσος συγγραφέας πολλών διηγημάτων, θεατρικών έργων και μυθιστορημάτων.
Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1860 στην κωμόπολη Ταγκανρόγκ, στη νότια Ρωσία. Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του (Αλέξανδρος, Νικόλαος, Ιβάν, Μαρία, Μιχαήλ) και μεγάλωσε σε πολύ αυστηρό και θρησκευτικό περιβάλλον. Ο παππούς του Τσέχωφ ήταν δουλοπάροικος, που εξαγόρασε τη ελευθερία του και ο πατέρας του (Πάβελ Εγκοροβιτς) δούλευε ως λογιστής και διατηρούσε τυροκομείο. Το ελάχιστο κέρδος του πατέρα ήταν αδύνατο να καλύψει τις ανάγκες της μεγάλης οικογένειας και ανάγκασε τον πατέρα του να δηλώσει πτώχευση. Έτσι τα δύο μεγαλύτερα παιδιά ο Αλέξανδρος και ο Νικόλαος, αντιδρώντας στον αυταρχισμό του πατέρα τους και στην καθημερινή τους μιζέρια έφυγαν απ' το σπίτι. Για να αποφύγει τη δικαστική δίωξη των δανειστών του ο πατέρας του έφυγε από το Ταγκαρόγκ, κρύφτηκε στη Μόσχα και έγινε αλκοολικός. Λίγο αργότερα έφυγε και η μητέρα του με τη Μαρία και τον Μιχαήλ. Ο Τσέχωφ από την 6η τάξη του γυμνασίου αναγκάστηκε μόνος του να βγάζει το ψωμί του παραδίδοντας μαθήματα κατ' οίκον. Πούλησε ότι είχε απομείνει από τα πράγματα του σπιτιού και έστειλε τα λεφτά στους γονείς του στην Μόσχα.

Το 1879 ο Τσέχωφ μπαίνει στο ιατρικό τμήμα του πανεπιστημίου της Μόσχας, το οποίο τελείωσε το 1884. Από τον καιρό της σπουδής του στο γυμνάσιο, ο Τσέχωφ άρχισε να γράφει χιουμοριστικές σκηνές, αφηγήσεις, μονόπρακτα. Από το 1880 τα έργα του αρχίζουν να δημοσιεύονται στα περιοδικά «Ξυπνητήρι», «Θεατής», «Μόσχα», «Φως και σκιά», «Θραύσματα» κ.ά. με το ψευδώνυμο Αντόσια Τσεχοντέ. Το 1884 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο διηγημάτων «Τα παραμύθια της Μελπομένης». Το 1884-85 γράφει την ιατρική του διατριβή που δεν τελείωσε, εξαιτίας των ασχολιών του. Οι επισκέψεις του Τσέχωφ στους ασθενείς γίνονται δωρεάν. Κάνει ένα ταξίδι στη Σαχαλίνη για επιστημονικούς και φιλολογικούς σκοπούς.

Ο Αντόν Τσέχωφ πέθανε το 1904.
*********************************************************************************
Θεατρικά

* Ιβάνοφ
* Αρκούδα
* Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού
* Πλατόνωφ
* Πρόταση σε γάμο
* Γλάρος
* Θείος Βάνια
* Τρεις αδελφές
* Βυσσινόκηπος

Ορέστης Μακρής (1898-1975)

Ο Ορέστης Μακρής ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου και τενόρος της οπερέτας.

Γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 30 Σεπτεμβρίου 1898 και πέθανε στην Αθήνα στις 29 Ιανουαρίου 1975. Είχε τελειώσει το Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και εμφανίσθηκε στη σκηνή πρώτα ως τενόρος στο θίασο Ροζαλίας Νίκα το 1925, κατόπιν στον θίασο Παπαϊωάννου και αργότερα μεταπήδησε στο είδος των κωμικών ρόλων. Ως ηθοποιός διέπρεψε σε απόδοση λαϊκών τύπων. Ανεπανάληπτη ήταν η απόδοσή του στο τύπο του "μεθύστακα", που αποτέλεσε σταθμό στο ελληνικό θέατρο. Τον τύπο αυτόν μετέφερε αργότερα και στον κινηματογράφο με ομώνυμο τίτλο.

Το 1955 απέδωσε τόσο αληθινά τον χαρακτήρα του μισητού ιδιοκτήτη που έγινε αποδέκτης ευτράπελου επεισοδίου σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας θεωρούμενος ως πραγματικός ιδιοκτήτης. Συμμετείχε σε περίπου σαράντα ταινίες παίζοντας χαρακτηριστικούς ρόλους, όπως του μεθυσμένου, του άστοργου, του ανάποδου μα και στοργικού πατέρα. Κάθε ταινία του Ορέστη Μακρή θεωρείται χωρίς υπερβολή και μια ξεχωριστή δημιουργία ρόλου που σήμερα αποτελούν όλοι πρότυπα θεατρικής μελέτης του είδους των.

Τιμήθηκε με το Τάγμα του Φοίνικος. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο σε οικογενειακό τάφο.
********************************************************************************
Επιλεκτική φιλμογραφία

* Ο μάγος της Αθήνας (1931)
* Ο μεθύστακας (1950) .... Χαράλαμπος
* Ο γρουσούζης (1952) .... Αγαθοκλής
* Το κορίτσι της γειτονιάς (1954) .... Στάμος
* Η κάλπικη λίρα (1955) .... Βασίλης Μαυρίδης
* Καταδικασμένη κι απ' το παιδί της (1955) .... Παύλος
* Το φιντανάκι (1955) .... Αντώνης
* Η αρπαγή της Πεσεφόνης (1956) .... πρόεδρος Κατωχωρίου
* Η θεία απ΄ το Σικάγο (1957) .... Χαρίλαος Μπάρδας
* Της νύχτας τα καμώματα (1957) .... Σωτήρης
* Το αμαξάκι (1957) .... Ανέστης
* Η κυρά μας η μαμή (1958) .... Λυκούργος Μπέκος
* Μια λατέρνα, μια ζωή (1958) .... Κοσμάς
* Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο (1959) .... γυμναστής Γκίκας
* Ο Θύμιος τα 'κανε θάλασσα (1959) .... Βρασίδας Μόραλης
* Στουρνάρα 288 (1960) .... Μπάμπης
* Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα (1960) .... Καίσαρ Αλεξάνδρου
* Της μιας δραχμής τα γιασεμιά (1960) .... παππούς
* Έξω οι κλέφτες (1961) .... Τιμολέων Αδάμαντας
* Οικογένεια Παπαδοπούλου (1961) .... Νίκος Καρύδογλου
* Ο καλός μας άγγελος (1961) .... Διαμαντής Ναρλής
* Το μεροκάματο του πόνου (1963) .... Βαγγέλης
* Ο Αριστείδης και τα κορίτσια του (1964) .... Αριστείδης Ελαπόρτας
* Αδικημένη (1964) .... Νικόλας Ανδρέου
* Ζητιάνος μιας αγάπης (1964) .... Σπύρος
* Κάθε καημός και δάκρυ (1964)
* Πόνεσα πολύ για σένα (1964) .... Χαρίδημος
* Με πόνο και με δάκρυα (1965) .... Βασίλης Καψομίχαλος
* Οι καταφρονεμένοι (1965) .... Σταμάτης
* Ένα κορίτσι αλλιώτικο απ' τ' άλλα (1968)

The Lives of Others - Οι ζωές των άλλων (2006)

The Lives of Others (German: Das Leben der Anderen) is a 2006 German drama film, marking the feature film debut of writer and director Florian Henckel von Donnersmarck. The film involves the monitoring of the cultural scene of East Berlin by agents of the Stasi, the GDR's secret police. It stars Ulrich Mühe as Stasi Captain Gerd Wiesler, Ulrich Tukur as his chief Anton Grubitz, Sebastian Koch as the playwright Georg Dreyman, and Martina Gedeck as Dreyman's lover, a prominent actress named Christa-Maria Sieland.

The film was released in Germany on March 23, 2006. At the same time, the screenplay was published by Suhrkamp Verlag. The film succeeded in Germany despite a widespread contemporary reluctance in the country, particularly in its films,to confront the totalitarian excesses of the East German state.

With The Lives of Others, Henckel von Donnersmarck won the 2007 Academy Award for Best Foreign Language Film. The film had earlier won seven Deutscher Filmpreis awards – including best film, best director, best screenplay, best actor, and best supporting actor – after having set a new record with 11 nominations. It was nominated for Best Foreign Language Film at the 64th Golden Globe Awards. The Lives of Others cost US$2 million and grossed more than $77 million worldwide as of November 2007[update]. Prior to his death, Sydney Pollack was said to be directing a possible Hollywood remake of the film.
Οι Ζωές των Άλλων (Γερμ. Das Leben der Anderen) αποτελεί γερμανική κινηματογραφική ταινία του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ (Florian Henckel von Donnersmarck).
**********************************************************************************
Η ταινία βραβεύτηκε το 2006 με το Βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας, ενώ σημείωσε ρεκόρ υποψηφιοτήτων στα Γερμανικά Βραβεία Κινηματογράφου.
**********************************************************************************
Το σενάριο της ταινίας εκτυλίσσεται στο Ανατολικό Βερολίνο του 1984. Οι κάτοικοι της πόλης επιτηρούνται από 100.000 υπαλλήλους και 200.000 κατασκόπους της Στάζι, της μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται ο κεντρικός ήρωας Γκερντ Βίσλερ τον οποίο υποδύεται ο Ούλριχ Μούε. Είναι συστηματικός και αφοσιωμένος στην υπηρεσία του, και ταυτόχρονα μοναχικός, αγέλαστος, και αδίστακτος. Η ζωή ενός αναγνωρισμένου θεατρικού συγγραφέα, του Γκεόργκ Ντρέιμαν (ο ηθοποιός Σεμπάστιαν Κοχ) ο οποίος αποκαλύπτει στη Δύση στοιχεία για το ανελεύθερο καθεστώς, γοητεύει τον πράκτορα που ήταν υπεύθυνος για την παρακολούθησή του. Αυτή η στάση του συγγραφέα σε συνδυασμό με το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατεί τον ωθεί ώστε να καλύψει τη δράση του συγγραφέα με προσωπικό του κόστος.

Yul Brynner - Γιουλ Μπρίνερ (1920-1985)

Yul Brynner (Russian: Юлий Борисович Бринер, Ûlij Borisovič Briner; July 11, 1920 – October 10, 1985)






























was a Russian-born actor of stage and film, best known for his portrayal of Mongkut, king of Siam, in the Rodgers & Hammerstein musical The King and I on both stage and screen, as well as Rameses II in the 1956 Cecil B. DeMille film The Ten Commandments and Chris Adams in The Magnificent Seven. Yul Brynner was noted for his deep, rich voice and for his shaven head, which he maintained as a personal trademark after adopting it for his role in The King and I. Brynner was also a photographer and the author of two books.
**********************************************************************************
Filmography

* Port of New York (1949)
* The King and I (1956)
* The Ten Commandments (1956)
* Anastasia (1956)
* The Brothers Karamazov (1958)
* The Buccaneer (1958)
* The Journey (1959)
* The Sound and the Fury (1959)
* Solomon and Sheba (1959)
* Once More, with Feeling! (1960)
* Testament of Orpheus (1960)
* Surprise Package (1960)
* The Magnificent Seven (1960)
* Goodbye Again (1961)
* Escape from Zahrain (1962)
* Taras Bulba (1962)
* Kings of the Sun (1963)
* Flight from Ashiya (1964)
* Invitation to a Gunfighter (1964)
* Morituri (1965)
* Cast a Giant Shadow (1966)
* The Poppy Is Also a Flower (1966)
* Return of the Seven (1966)
* Triple Cross (1966)
* The Double Man (1967)
* 'The Long Duel (1967)
* Villa Rides (1968)
* The Picasso Summer (1969)
* The File of the Golden Goose (1969)
* Battle of Neretva (1969)
* The Madwoman of Chaillot (1969)
* The Magic Christian (1969)
* Adiós, Sabata (1971)
* The Light at the Edge of the World (1971)
* Romance of a Horsethief (1971)
* Catlow (1971)
* Fuzz (1972)
* Night Flight from Moscow (1973)
* Westworld (1973)
* The Ultimate Warrior (1975)
* Death Rage (1976)
* Futureworld (1976)
*********************************************************************************
Ο Γιουλ Μπρίνερ βραβεύτηκε με Οσκαρ Α´Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία του 1956 ´Ο Βασιλιάς κι εγώ´ και την ίδια χρονιά συμπρωταγωνίστησε με τον Τσάρλτον Ιστον στις ´Δέκα Εντολές´ και την Ινγκριντ Μπέργκμαν στην ´Αναστασία´.
*********************************************************************************
Γνωστές ταίνίες του

* Δέκα Εντολές, Οι (1956),
* Και οι Επτά Ήταν Υπέροχοι (1960),
* Σολομών και η Βασίλισσα του Σαββά, Ο (1959)

Το κορίτσι με τα μαύρα (1956)

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κακογιάννης
Σενάριο: Μιχάλης Κακογιάννης
Διάρκεια: 95 λεπτά
Μουσική/μουσική επιμέλεια: Αργύρης Κουνάδης
Φωτογραφία: Walter Lassally
Μοντάζ: Α. Προβελέγγιος
Παραγωγή: Ερμής φιλμ







Hθοποιοί: Δημήτρης Χορν (Παύλος), Έλλη Λαμπέτη (Μαρίνα, ), Γιώργος Φούντας (Χρήστος), Στέφανος Στρατηγός (Πανάγος), Ελένη Ζαφειρίου, Νίκος Φέρμας (Αριστείδης), Ανέστης Βλάχος (Μήτσος), Νότης Περγιάλης (Αντώνης), Θανάσης Βέγγος
**********************************************************************************
Ο Παύλος και ο Αντώνης φτάνουν στην Ύδρα για να περάσουν μερικές μέρες ξεκούρασης. Θα νοικιάσουν δωμάτια στο σπίτι της χήρας Φρόσως, που ζει μαζί με την κόρη της Μαρίνα και το γιο της Μήτσο. Ο Παύλος σιγά-σιγά ανακαλύπτει ότι η οικογένεια είναι μια ειδική περίπτωση στο νησί, ανακαλύπτει όμως και την θλιμμένη ομορφιά της Μαρίνας. Έτσι όταν έρθει ο καιρός της αναχώρησης, αποφασίζει να παραμείνει στο νησί μερικές ακόμη μέρες. Με την Μαρίνα είναι ερωτευμένοι και άλλοι άνδρες του νησιού και ανάμεσά τους ο Χρήστος.
**********************************************************************************
Τρίτη έξοδος στις Κάννες για τον Μιχάλη Κακογιάννη και «Το κορίτσι με τα μαύρα», με το οποίο επιστρέφει σε ένα από τα βασικά μοτίβα του, αυτό της καταπίεσης της γυναίκας. Η ταινία προβάλλεται στο διαγωνιστικό μέρος των Καννών και ο Αντρέ Μπαζέν μιλά για ελληνική τραγωδία. Αυτή τη φορά στη μουσική βρίσκεται ο Αργύρης Κουνάδης, ενώ έρχεται να προστεθεί στα δυνατά χαρτιά της ταινίας η σπουδαία φωτογραφία του Γουόλτερ Λασάλι. Εκτός από τη συμμετοχή της στις Κάννες, τον επόμενο χρόνο παίρνει τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας της Αμερικανικής Ένωσης Τύπου και το Αργυρό βραβείο Φεστιβάλ Μόσχας.
**********************************************************************************
Γυρισμένη το 1956 αποκλειστικά στην Ύδρα, κέρδισε τον ελληνικό αλλά και παγκόσμιο θαυμασμό. Απέσπασε το Ασημένιο Βραβείο στο Φεστιβάλ της Μόσχας, παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών αλλά και βραβεύτηκε με τη Χρυσή Σφαίρα ως η Καλύτερη Ξένη Ταινία από την Επιτροπή Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στο Hollywood.

Tosca, Giacomo Puccini - Τόσκα, Τζιάκομο Πουτσίνι (1900)

Tosca is an opera in three acts by Giacomo Puccini to an Italian libretto by Luigi Illica and Giuseppe Giacosa, based on Victorien Sardou's drama, La Tosca. The work premiered at the Teatro Costanzi in Rome on January 14, 1900. It is one of the world's most popular operas, a hit with audiences from its first performance. However it was not well received at first by critics.[2] Today, Tosca is a staple of the standard operatic repertoire and appears as number eight on Opera America's 2008 list of the 20 most-performed operas in North America.
The original play by Victorien Sardou was produced in Paris in 1887; the composer first saw it that same year in Milan, with Sarah Bernhardt in the title role. Puccini immediately asked his editor Giulio Ricordi to acquire the rights for him to adapt the work, but these were finally bought in 1893 only to be assigned to the composer Alberto Franchetti, much to Puccini's disappointment. Illica wrote his libretto, and in October of the following year, Franchetti, Ricordi, Illica and Giuseppe Verdi met with Sardou to present it to him. Verdi was particularly fascinated by this tragedy, but he had refused to compose music for it unless Sardou would devise another ending.

After a few months Franchetti finally admitted he was not able to compose music for the work; Ricordi then asked Puccini to provide the score. The composer remained offended at being passed over, and only Verdi's intercession persuaded him to accept the belated commission. He began working on it in 1896, after the completion of La Bohème; Ricordi set Giuseppe Giacosa to work with Luigi Illica for a new libretto, but Giacosa did not perform up to his own standards, and had several personal disputes with Sardou. Puccini too had disputes with Illica, Giacosa and Ricordi together. They had proposed a triumphal "Latin hymn" for Act III, but Puccini finally persuaded them to reduce it to only the eighteen measures of Trionfal... di nuova speme.

In October 1899, after three years of difficult collaboration, the opera was ready for production. Because it is a story about Rome, it was decided that the prima (premiere) would be given in the Eternal City, at the Teatro Costanzi, rather than at La Scala, Milan. Considerable curiosity surrounded the premiere of Tosca, owing to its long and troubled gestation. Soprano Hariclea Darclee portrayed Tosca, tenor Emilio de Marchi was Cavaradossi, and baritone Eugenio Giraldoni played Scarpia. Leopoldo Mugnone served as Director. Queen Margherita of Italy, Prime Minister Luigi Pelloux, and many composers, including Pietro Mascagni, Francesco Cilea, Alberto Franchetti and Giovanni Sgambati, were among the first-night audience.

Tosca's success was complete, notwithstanding the marked difference in atmosphere between Puccini's latest opera and its immediate predecessor.
**********************************************************************************
Η "Τόσκα" βασικά αποτελεί δράμα σε τρεις πράξεις που συνέγραψε ο Βικτοριέν Σαρντού.

Η υπόθεση (σκηνή) του έργου φέρεται να διαδραματίζεται περί το 1800. Ο ζωγράφος Μάριο Καβαραντόσσι, εραστής της διάσημης αοιδού Τόσκας, φερόμενος ότι παρείχε άσυλο σε κάποιον καταδιωκόμενο κατά διαταγή του Διευθυντού της Αστυνομίας Σκάρπια συλλαμβάνεται και ρίχνεται στη φυλακή μέχρι της εις θάνατο καταδίκη του. Την παραμονή της εκτέλεσης η Τόσκα εκλιπαρεί τον διοικητή της Αστυνομίας για να του χαρίσει τη ζωή. Εκείνος την διαβεβαιώνει πως τα όπλα των ανδρών του εκτελεστικού θα γεμίζονταν απλώς με πυρίτιδα αντί σφαιρών με την προϋπόθεση να του παραδοθεί. Εκείνη υποκρινόμενη ότι δέχεται την πρόταση και μόλις εξασφαλίζει την έγγραφη άδεια εξόδου που θα εξασφάλιζε και τη φυγή της με τον Μάριο φονεύει με ένα εγχειρίδιο τον Σκάρπια.
Τελικά όμως ο Μάριο κατά την εκτέλεση πέφτει νεκρός από τα αληθινά πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος και η Τόσκα έξαλλη και απελπισμένη ρίπτεται στον Τίβερη.

Το δράμα αυτό όταν πρωτοανέβηκε στη θεατρική σκηνή προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Ειδικά όμως υπό την ηθοποιία της Σάρα Μπερνάρ το έργο "Τόσκα" βρήκε μια τέλεια ερμηνεύτρια του ρόλου.

Επί λιβρέτου εκ του παραπάνω δράματος του Σαρντού που γράφτηκε από τους Τζικόζα και Ίλικα, ο Τζιάκομο Πουτσίνι συνέθεσε την μουσική της ομώνυμης όπερας "Τόσκα" επίσης σε τρεις πράξεις η οποία ανεβάσθηκε στην Όπερα Κόμικ στο Παρίσι στις 13 Οκτωβρίου του 1903. Πολύ αργότερα ως εξαιρετική ερμηνεύτρια του πρωταγωνιστικού ρόλου αναδείχθηκε η ελληνίδα Μαρία Κάλλας.

Denzel Washington - Ντένζελ Ουάσινγκτον (1954)

Denzel Hayes Washington, Jr. (born December 28, 1954) is an American actor, screenwriter, director and film producer. He has garnered much critical acclaim for his work in film since the 1990s, including for his portrayals of real-life figures, such as Steve Biko, Malcolm X, Rubin Carter, Melvin B. Tolson, Frank Lucas, and Herman Boone.

Washington has been awarded three Golden Globe awards and two Academy Awards for his work. He is notable as the second African American man (after Sidney Poitier) to win the Academy Award for Best Actor, which he received for his role in the 2001 film Training Day.
**********************************************************************************
Filmography
The Book of Eli (2010)
The Taking of Pelham 123 (2009)
The Great Debaters (2008)
American Gangster (2007)
Inside Man (2006)
Deja Vu (2006)
The Manchurian Candidate (2004)
Man on Fire (2004)
Out of Time (2003)
Antwone Fisher (2002)
John Q (2002)
Training Day (2001)
Remember the Titans (2000)
The Hurricane (1999)
The Bone Collector (1999)
The Siege (1998)
He Got Game (1998)
Fallen (1998)
The Preacher's Wife (1996)
Courage Under Fire (1996)
Devil in a Blue Dress (1995)
Virtuosity (1995)
Crimson Tide (1995)
Philadelphia (1993)
The Pelican Brief (1993)
Much Ado About Nothing (1993)
Malcolm X (1992)
Mississippi Masala (1992)
Ricochet (1991)
Mo' Better Blues (1990)
Heart Condition (1990)
Glory (1989)
For Queen & Country (1989)
The Mighty Quinn (1989)
Cry Freedom (1987)
Power (1986)
A Soldier's Story (1984)
**********************************************************************************
Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον ( γεννημένος στις 28 Δεκεμβρίου 1954 ) είναι Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Έχει συγκεντρώσει επαίνους από τους κριτικούς για τη δουλειά του στον κινηματογράφο από τη δεκαετία του '90 και μετά, ανάμεσα σε άλλα και για τις ερμηνείες πραγματικών προσώπων, όπως ο Μάλκομ Χ, ο Ρούμπιν "Τυφώνας" Κάρτερ, ο Φρανκ Λούκας και άλλοι.

Ο Ουάσινγκτον έχει βραβευθεί δύο φορές με Όσκαρ και τρεις φορές με Χρυσή Σφαίρα. Είναι αξιοσημείωτο ότι πρόκειται για τον δεύτερο Αφροαμερικανό (μετά τον Σίντνεϊ Πουατιέ) που κέρδισε Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, το οποίο έλαβε για το ρόλο του στην ταινία του 2001, Μέρα Εκπαίδευσης.

Our Town, Thornton Wilder - Η μικρή μας πόλη, Θόρτον Ουάϊλντερ (1938)

Our Town is a three-act play by American playwright Thornton Wilder. It is a character story about an average town's citizens in the early twentieth century as depicted through their everyday lives (particularly George Gibbs, a doctor's son, and Emily Webb, the daughter of the town's newspaper editor and George's future wife). Using metatheatrical devices, Wilder sets the play in a 1930s theater. He uses the actions of the Stage Manager to create the town of Grover's Corners for the audience. Scenes from its history between the years of 1901 and 1913 play out.

Wilder wrote the play while in his 30s. In June 1937, he lived in the MacDowell Colony in Peterborough, New Hampshire, one of the many locations where he worked on the play. During a visit to Zurich in September 1937, he drafted the entire third act in one day after a long evening walk in the rain with a friend.

Our Town was first performed at the McCarter Theater in Princeton, New Jersey on 22 January 1938. It next opened at the Wilbur Theater in Boston, Massachusetts on 25 January 1938. Its New York City debut was on 4 February 1938 at Henry Miller's Theatre, and later moved to the Morosco Theatre. The play was produced and directed by Jed Harris. Wilder received the Pulitzer Prize for Drama in 1938 for the work. In 1947, the Soviet Union banned Our Town for glorifying family life.
Η μικρή μας πόλη είναι μια τρυφερή, ευαίσθητη και συνάμα φιλοσοφημένη παρουσίαση της ανθρώπινης καθημερινότητας που ζωντανεύει μέσα από τους κύκλους των εποχών και της ανθρώπινης ζωής, τα αισθήματα και οι μεγάλες στιγμές της ζωής μας, που έρχονται να συντριβούν από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του αγελαίου ζώου που λέγεται άνθρωπος. Παντού εκεί που υπάρχει ανθρώπινο κοινωνικό κύτταρο εκεί ελλοχεύουν ο εγωισμός, η καθημερινότητα, η αίσθηση πως είμαστε αιώνιοι, η άγνοια των αισθημάτων των άλλων.
**********************************************************************************
Με το έργο του ο συγγραφέας και ποιητής κάνει μια προσπάθεια να αποτιμηθεί το ανεκτίμητο και των πιο μικρών συμβάντων της καθημερινής ζωής. Μιας ζωής που περνάει χωρίς να αφήνει σημάδια στην Ιστορία, μα που συνεχίζει τον ανελέητο κυκλο της ανθρώπινης πορείας: Γέννηση - Έρωτας - Θάνατος. Αυτό το θαύμα της ζωής που τόσο λίγο καταλαβαίνουμε όταν το ζούμε και που λίγο το ζούμε όσο δεν το καταλαβαίνουμε.
**********************************************************************************
« ...είναι αυτό που υποστηρίζει ένας ποιητής πέρα από τις κοιλάδες των μεγάλων ποταμιών: πρέπει ν’ αγαπάς τη ζωή, για να’χεις ζωή. Και πρέπει να’ χεις μέσα σου ζωή για να μπορείς ν’ αγαπάς τη ζωή... Είναι αυτό που λέμε “φαύλος κύκλος” της ζωής...»
**********************************************************************************
Το έργο του αμερικανού μυθιστοριογράφου και θεατρικού συγγραφέα, Θόρτον Ουάιλντερ (1897-1975), γράφτηκε το 1938, ανέβηκε τον ίδιο χρόνο στο Μπρόντγουέι με ιδιαίτερη επιτυχία και του χάρισε ένα ακόμα βραβείο Πούλιτζερ. Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε το 1945 από το θίασο της Κατερίνας, σε σκηνοθεσία του Ντίνου Λιανόπουλου και το 1954 παρουσιάστηκε στο Θέατρο Τέχνης, του Κάρολου Κουν, στο ιστορικό πλέον υπόγειο του Ορφέα. Το 1962, στο θέατρο Διονύσια, σε σκηνοθεσία Μάριου Πλωρίτη, η μεγάλη Έλλη Λαμπέτη, στο ρόλο της Έμιλυ, κερδίζει μια θέση στους αθάνατους της “Μικρής μας Πόλης” έχοντας πλάι της το Γιάννη Φέρτη στο ρόλο του Τζωρτζ. Έκτοτε παίχτηκε πάμπολλες φορές από θεατρικές σκηνές της Πρωτεύουσας, από Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα, από κρατικούς ή πρωτοποριακούς θιάσους κι από ερασιτεχνικές σκηνές.
*********************************************************************************
Το έργο εμπεριέχει στη διδασκαλία του δύο κύριες δυσκολίες: χρησιμοποιεί διγλωσσία (γλώσσα ρέουσα και γλώσσα μιμική, δηλαδή του σώματος), ακυρώνει τα σκηνικά και τα αξεσουάρ. Γυμνή σκηνή, δύο τραπέζια, μερικές καρέκλες και τίποτα άλλο. Ο θεατής πρέπει να φανταστεί τα σπίτια, τους δρόμους, τους κήπους, τα ζώα, να φανταστεί τα αντικείμενα (πιάτα, ποτήρια, σίδερο ρούχων, εφημερίδες, φρούτα, φαγητό κ.λ.π.). Οι μιμικές κινήσεις των ηθοποιών συνίστανται στο να κόβουν αόρατα λουλούδια, να πίνουν από αόρατα φλιτζάνια, να σιδερώνουν με ανύπαρκτο σίδερο κλπ. Οι παραπάνω λόγοι σταθμίζονται ιδιαίτεροι και απαιτούν υποκριτικές δυνατότητες υψηλής στάθμης, απαιτούν κατάθεση σώματος και ψυχής.
**********************************************************************************
Αυτό το έργο ξάφνιασε από τότε που πρωτοπαρουσιάστηκε, φέρνοντας ανατροπή στα θεατρικά πράγματα της εποχής του, αρκεί να σημειωθεί ότι παίζεται χωρίς σκηνικά. Ο θεατής οφείλει να φανταστεί τους δρόμους, τα σπίτια, τους κήπους, τα ζώα, τα κτίρια, τα αντικείμενα. Οφείλει να μπει μέσα στο έργο και να ταξιδέψει στο Γκρόβερς Κόρνερς στην πολιτεία του Νιού Χαμσάϊρ στην Μασαχουσέττη του 1901. Να αφεθεί στο λόγο του συγγραφέα, να
bitrosmikripoli
συμφιλιωθεί με τα πρόσωπα του έργου, να ταυτιστεί, να γκρινιάξει μαζί τους, να παίξει, να κλάψει, να χαρεί, να απορήσει για τούτη τη ζωή, για το γάμο, το θάνατο, τη δόξα, το χρήμα.

Να αναρωτηθεί μαζί με την «Έμιλυ» για το «αν οι ζωντανοί καταλαβαίνουν». Για να ακούσει σε λίγο την αποκαλυπτική και τόσο ρεαλιστική και διαχρονική απάντηση: «Τώρα ξέρεις. Αυτό θα πει να είσαι ζωντανός. Να τριγυρνάς μέσα σε ένα σύννεφο άγνοιας. Να πηγαίνεις πάνω – κάτω τσαλαπατώντας τα αισθήματα εκείνων που είναι γύρω σου. Να χάνεις και να σπαταλάς τον καιρό σου, σα να έχεις μπροστά σου χίλια χρόνια. Να’ σαι πάντοτε έρμαιο του πάθους σου και του εγωισμού σου…»
*********************************************************************************

Romy Schneider - Ρόμι Σνάϊντερ (1938-1982)

(Romy Schneider,23 Σεπτεμβρίου 1938-29 Μαΐου 1982) Ήταν Αυστριακή-Γερμανίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στη Βιέννη, σε οικογένεια ηθοποιών. Τη δεκαετία του 1960 ξεκίνησε καριέρα στη Γαλλία και καθ' υπόδειξη του Λουκίνο Βισκόντι έκανε και ένα σύντομο πέρασμα από το Χόλιγουντ. Μετά το 1970, εργάστηκε κυρίως στη Γαλλία όπου και απέκτησε τη Γαλλική υπηκοότητα. Έγινε γνωστή με το ρόλο της στην τριλογία Σίσσυ με θέμα τη ζωή της Ελισάβετ της Βαυαρίας, που έμεινε γνωστή σαν "πριγκίπισσα Σίσσυ".

Στα τέλη της δεκαετίας του '50 αρραβωνιάστηκε με τον τότε ανερχόμενο Αλέν Ντελόν. Αργότερα έκανε άλλους δυο γάμους. Με τον πρώτο της γάμο, απέκτησε τον γιό της Ντάβιντ. Λίγο αργότερα ήρθε και το διαζύγιο, ενώ το 1979 ο πρώτος της σύζυγος, αυτοκτόνησε. Με τον δεύτερο συζυγό της, που επίσης χώρισε, απέκτησε την κόρη της Σάρα. Η υγεία της, δεν ήταν σε καλυτερη κατάσταση, αφου, υποχρεώθηκε και σε αφαιρεση ενός νεφρού, που λέγεται πως της άφησε και μια τεράστια ουλή, στην πλάτη. Το γεγονός όμως που την συγκλονησε, χωρίς να καταφέρει να συνέλθει ποτέ, ήταν ο τραγικός θάνατος του γιου της, τον Ιούνιο του 1981. Ο 13 ετών Ντάβιντ, έπαιζε στον κήπο του σπιτιού της, όταν γλιστρισε και καρφώθηκε, πανω στα κάγκελα βρίσκοντας έτσι ακαριαίο θάνατο. Η μητέρα του, δεν βρισκόταν στο σπίτι, και ενημερώθηκε για το συμβάν απο το τηλέφωνο. Το σοκ, που υπεστη απο το θάνατό του, την οδηγησε ακόμη και να νοσηλευτει σε ψυχιατρική κλινική στο παρίσι. Δυστυχώς, δεν άντεξε, και ένα χρόνο αργοτερα στις 30 Μαίου 1982, βρεθηκε νεκρή στο σπίτι της απο τον Λοράν Πετέν, απο υπρβολική δόση βαρβιτουρικών χαπιών, σε συνδυασμό με αλκοόλ. Ήταν μόλις 43 χρονών.
**********************************************************************************
Ενδεικτική φιλμογραφία

* Σίσσυ (τριλογία) 1955, 1956, 1957
* Καλοκαίρι βράδι, 1966
* Το Λυκόφως των Θεών, 1973
**********************************************************************************
Romy Schneider (23 September 1938 – 29 May 1982) was an Austrian-born German film actress who also held French citizenship.
Romy Schneider was born on 23 September 1938 in Vienna, Austria into a family of actors. Making her film debut at the age of 15, her breakthrough came two years later in the very popular trilogy Sissi (1955). Her mother, supervising the daughter's career, immediately approved Romy's participation in Christine (1958), the remake of Max Ophüls's Liebelei (1933), where Magda Schneider once starred herself. During the movies's shooting, she felt in love with her co-star Alain Delon and eventually moved with him to Paris. At that time, she started her international career collaborating with famous directors such as Luchino Visconti and Orson Welles. After Delon had broken up with her in 1964, she married Harry Meyen shortly after. Although she gave birth to a boy, David-Christopher, their relationship was difficult, so they divorced in 1975. Being unsatisfied with her personal life, she turned to alcohol and drugs, but her cinematic career -especially in France- remained intact. She was the first actress, receiving the new created César Award as "Best Actress" for her role in L'important c'est d'aimer (1975). Three years later, she was awarded again for Une histoire simple (1978). After a short marriage to her former secretary Daniel Biasini, being the father of her daughter Sarah Biasini, she suffered the hardest blow of her life when her son was impaled on a fence in 1981.
She never managed to recover from this loss and died on 29 May 1982 in Paris.
Although it was suggested she committed suicide caused by an overdose of sleeping pills, she was declared to have died from cardiac arrest.
**********************************************************************************
Spouse
Daniel Biasini (18 December 1975 - June 1981) (divorced) 1 child
Harry Meyen (15 July 1966 - June 1975) (divorced) 1 child
**********************************************************************************
Filmography
The Last Train (2002)
The Trial (1993)
La Passante Du Sans-Souci (1982)
Garde à Vue (1981)
Fantasma d'Amore (1981)
La Banquière (1980)
La Mort En Direct (1980) Bloodline (1979)

La ragazza con la valigia - Το κορίτσι με την βαλίτζα (1961)

Directed by Valerio Zurlini
Writing credits
Leonardo Benvenuti(story and screenplay) (as Leo Benvenuti) and
Piero De Bernardi(story and screenplay) and
Enrico Medioli(story and screenplay) and
Giuseppe Patroni Griffi(story and screenplay) and
Valerio Zurlini(story and screenplay)
**********************************************************************************
Cast

Claudia Cardinale...Aida Zepponi
Jacques Perrin...Lorenzo Fainardi
Luciana Angiolillo...Aunt of Lorenzo
Renato Baldini...Francia
Riccardo Garrone...Romolo
Elsa Albani...Lucia
Corrado Pani...Marcello Fainardi
Gian Maria Volonté...Piero Benotti
Romolo Valli...Don Pietro Introna
Enzo Garine...Pino
Ciccio Barbi...Crosia
Nadia Bianchi...Nuccia
Angela Portaluri
Edda Soligo...Teacher